Categorie archieven: natuurbeheer

Te mooi om weg te gaan

Veel moeite heb ik er niet voor gedaan. Toch zag ik buiten veel moois de afgelopen weken. Alles in, of vlakbij, de groene stad waar ik woon.

Zoals die ijsvogel die ineens biddend voor een visje in beeld hing, toen ik met mijn verrekijker een meerkoet op nest begluurde. Of de lepelaar die traag, bijna terloops, aan de Rijn voorbij kwam zeilen.
In datzelfde gebied zag ik ’s avonds pardoes een bever zwemmen. Het is moeilijk voor te stellen dat mijn collega’s en ik twintig jaar geleden de eerste exemplaren van deze soort vanuit Oost-Duitsland naar Nederland haalden, zo wijd heeft het dier zich over het land verspreid.

En dan die mini-kluut – net een paar dagen uit het ei – en nu al aan de scharrel tussen de hoge poten van pa (of was het ma?). Gisterenavond op de hei zag ik zelfs baltsende nachtzwaluwen! Spectaculair, die geheimzinnige insecteneters met hun lange flapvleugels en kikkerachtige ratelroep. Moet je toch ook eens gaan zien en beluisteren!

Rietorchis en kleine ratelaar in moerasweide Sonsbeek, ArnhemEn wat vind je van deze wilde orchideeën? Deze rietorchis bloeit momenteel met honderden exemplaren in de moerasweide van Sonsbeek. Ik volg de plant hier al jaren, maar zag er nog nooit zoveel.
Mijn persoonlijke conclusie: het gaat in Nederland best goed met de natuur. Waarom zou je als natuurliefhebber eigenlijk met vakantie het land uitgaan?

Helaas. Mijn positieve conclusie geldt alleen voor de professioneel beheerde natuurterreinen. Op de grote oppervlakte agrarisch landschap is het armoede troef.
Dat is dan ook precies de reden waarom ik binnenkort ga fietsen bij de oosterburen : hier is nog veel moois te vinden op het platteland. Hier is de natuur nog niet verbannen in reservaten.

Ganzenkroket

Je hebt ze de afgelopen maand vast wel gezien: grote groepen ganzen die samenschoolden op kortgegraasd grasland, vlakbij water. Een gezellig tafereel – maar niet iedereen is blij. Boeren zien het gras liever in de koeienmaag verdwijnen. En beheerders van natuurterreinen zitten niet te wachten op al die ganzenpoep in hun schone water of botanische waardevolle schraalland. Excessen zij er ook: bijna-aanvaringen met vliegtuigen; opdringerige ganzen die in parken mensen verjagen.

Het zijn er vaak ook wel érg veel. De tijd dat ganzen hier uitsluitend ’s winters verbleven ligt ver achter ons. Bij duizenden broeden ze in ons land en ons hoogproductieve grasland staat garant voor hoge reproductie. De grote jonge families zie je juist nu, na de broedtijd, samenklonteren op plekken waar de dieren zich veilig voelen. Ze zijn namelijk in rui en kunnen tijdelijk niet vliegen.

Niet toevallig is dit ook de tijd waarin daadkrachtige bestuurders besluiten dat er ingegrepen moet worden. Immers vleugellamme beestjes zijn gemakkelijker te vangen. Veel publiciteit kreeg de ganzenvanger bij Schiphol, die de dieren vergast. Hier in Gelderland was er veel consternatie toen de provincie een nekbreekapparaat wilde inzetten. Dit speciaal voor dit doel ontwikkelde apparaat zou zeer efficiënt zijn om grote aantallen dieren te vangen en snel op een nette manier aan hun eind te brengen.

Lees verder Ganzenkroket

Goed branden is een kunst

Een mooie fik geeft veel plezier, vond ik als kleine jongen. Op een wild terreintje, aan de rand van ons dorp, heb ik met mijn vriendjes heel wat sloophout en (natte) takken verstookt. Vuurtjes maakten we vooral bij onze hut, om ook op koude dagen warm te blijven. Bij de dansende vlammen kwamen de eerste sigaretten en filosofieën, en later de meisjes.

Na die tijd konden vuurtjes mij niet meer boeien, dacht ik. Maar toen ik onlangs onderweg was naar de Noord-Veluwe, om op het schietkamp Oldebroek eens mee te maken hoe Defensie grote oppervlaktes heideterrein afbrandt, begon het weer onbedaarlijk te jeuken. Een fik van tientallen hectares groot, dat wilde ik wel eens zien!

Waarom Defensie hier brandt?
Voor de oefeningen hebben de militairen een vrij schootsveld nodig, een korte begroeiing ligt dus voor de hand. Een korte vegetatie betekent bovendien: minder brandstof, dat tijdens een granaatinslag Gecontroleerd branden van hei op Schietterrein Oldenbroekse Heidezou kunnen ontbranden. Wil je hei behouden, dan mòèt je wel ingrijpen om te voorkomen dat de hei zich ontwikkelt naar bos. Op dit grootste aaneengesloten heideterrein van Nederland (1700 ha) zijn zagen, maaien en begrazen niet praktisch. Branden des te meer. Dat wordt hier al ruim 130 jaar consequent gedaan. Jaarlijks steken de zeer ervaren pyromanen van Defensie zo’n 200 ha in de hens. Gecontroleerd, dat moet gezegd.

Dood en verderf
Een grote brand brengt dood en verderf, zou je denken. Maar als je serieus rekening houdt met de planten en dieren – zoals Defensie doet– is er ook winst.
Lees verder Goed branden is een kunst