Categorie archieven: dieren

dieren

Op safari in Zandvoort

6 reacties

Vergeleken met de wisent is het Schotse Hooglandrund een knuffel. Vooral de wisentstier is imposant: 190 centimeter hoog en ruim 800 kilo zwaar. Rennen kunnen ze ook. Met gepast respect betreed ik daarom het met stroomdraad afgezette wisentgebied  Kraansvlak in de Kennemerduinen.

Het is een vreemde sensatie om in een open Hollands duingebied te speuren naar een dier dat ik zo goed ken van de uitgestrekte wouden rond Bialowieza. Daar in Polen zag ik de dieren tussen machtige eiken, linden, fijnsparren en haagbeuken; ze aten boombast, eikels en sappig blad, en knabbelden aan twijgen, paddenstoelen en schaduwgras.
Het duinmilieu is ontegenzeggelijk schraler. Maar ook hier groeien grassen, struiken en bomen. Zelfs meer dan de beheerders lief is. Daarom zijn de wisenten hier naar toe gehaald. Hun vreterij moet voorkomen dat het duin dichtgroeit.

Wetenschappers en beheerders volgen het tienjarig experiment met de Europese neef van de bison met grote interesse. Want over de rol van de wisent in het ecosysteem is nog weinig bekend. Niet vreemd als je weet dat de wisent een eeuw geleden in het wild was uitgestorven…
Een fokprogramma met de 56 exemplaren die resteerden in dierentuinen heeft de soort gered. Wereldwijd zijn er nu weer 5000 wisenten. Lang niet alle dieren leven in het wild. Zelfs de kudde in Bialowieza wordt ’s winters bijgevoerd.

Op zoek dus naar het grootste wilde dier dat in de Nederlandse natuur rondloopt. Lees verder Op safari in Zandvoort →

dieren

Help, de wolf komt eraan!

Een reactie plaatsen

Mijn eerste ontmoeting met een wilde wolf zal ik nooit vergeten. Het was op een afgelegen plek in een woest berggebied in Joegoslavië – zo heette dat land toen nog. Daar zat ik naast studiemakker Vlado – een beer van een vent– op het bankje voor onze blokhut, toen in de avondschemering een wolf begon te huilen. Ik reageerde wild enthousiast, Vlado wild geschrokken. Van zijn angst begreep ik niets. Integendeel, ik zou die wolf daar ver weg in het bos wel eens van dichtbij willen zien. Maar het dier opzoeken in dit ruige ontoegankelijke gebied leek me niet slim. Bovendien, het was bijna donker.

Ik besloot rustig buiten te blijven zitten, en te wachten. Het wolvengehuil klonk prachtig in het woud. Ik probeerde het ook eens. Mijn imitatie klonk niet onaardig. Dat vond de wolf blijkbaar ook: het dier antwoordde . Wat mij stimuleerde om nóg mooier te huilen. Opnieuw een antwoord, nu dichterbij… Vlado vluchtte boos naar binnen en gooide de deur in het slot. Ik werd alleen maar meer opgewonden. Ik voelde me hoofdrolspeler in de mooiste natuurfilm die ik me kon voorstellen. Ik had contact met een wolf! We bleven samen nog een poosje huilen. Door de duisternis heb ik het dier helaas niet gezien.
Toen Vlado en ik de volgende ochtend op pad gingen vonden we een cadeau op het pad, pal voor onze hut: een stevige harige wolvendrol, kakelvers gedraaid.

Lees verder Help, de wolf komt eraan! →

dieren

Atalanta, een lichtgewicht wereldreiziger

Een reactie plaatsen

De afgelopen septembermaand heb je ze vast wel gezien, atalanta’s. Op zonnige dagen kon je de grote oranje-zwartgekleurde vlinder overal aantreffen, zeker in de buurt van bloemen. Ik zag vele exemplaren in mijn stadstuin, vooral op de bloeiende klimop. Waarschijnlijk waren de atalanta’s onderweg, naar Zuid-Europa, en benutten zij mijn tuintje om uit te rusten en letterlijk bij te tanken.

Waarom trekt de atalanta?
Het is moeilijk voor te stellen dat dit fragiele diertje duizenden kilometers vliegt tussen zomer- en winterverblijf. Toch doet de atalanta dat. Waarom? In de zomer kan de vlinder in onze omgeving veel gemakkelijker overleven en een nieuwe generatie voortbrengen dan in het droge Zuid-Europa. ’s Winters is het leven in het zuiden juist weer aangenamer. Lees verder Atalanta, een lichtgewicht wereldreiziger →

dieren

Seksrecreatie in de bijbelband

Een reactie plaatsen

Met enig schaamrood op de kaken zoek ik een plekje in de mensenhaag. Ik houd niet van dat massale, ben meer een stille genieter. Maar natuurlijk wil ik wel wat zien! Hier staat ongetwijfeld wat te gebeuren. Die opgewonden meute staat er toch niet voor niets?

Honderden ogen turen naar de bosrand, gluren door verrekijkers en fotocamera’s met kolossale lenzen.

Hoor ik daar voor me in de bosschage takken kraken? En dan, een langgerekte oerbrul… Links en rechts van me verstomt het gekeuvel, koffie wordt haastig opgedronken en tienduizenden euro’s optiek draaien naar hetzelfde kreukelige dennenbosje.

Ja, daar zijn ze! De brutaalste dames stappen behoedzaam uit de dekking, dan volgen er meer. Een groepje jonge meiden rent met sierlijke sprongen de hei op, onbekommerd, recht op me af. Uitdagend laten ze zich van alle kanten bewonderen. De camera’s ratelen als mitrailleurs. Lees verder Seksrecreatie in de bijbelband →