Mijn eerste ontmoeting met een wilde wolf zal ik nooit vergeten. Het was op een afgelegen plek in een woest berggebied in Joegoslavië – zo heette dat land toen nog. Daar zat ik naast studiemakker Vlado – een beer van een vent– op het bankje voor onze blokhut, toen in de avondschemering een wolf begon te huilen. Ik reageerde wild enthousiast, Vlado wild geschrokken. Van zijn angst begreep ik niets. Integendeel, ik zou die wolf daar ver weg in het bos wel eens van dichtbij willen zien. Maar het dier opzoeken in dit ruige ontoegankelijke gebied leek me niet slim. Bovendien, het was bijna donker.
Ik besloot rustig buiten te blijven zitten, en te wachten. Het wolvengehuil klonk prachtig in het woud. Ik probeerde het ook eens. Mijn imitatie klonk niet onaardig. Dat vond de wolf blijkbaar ook: het dier antwoordde . Wat mij stimuleerde om nóg mooier te huilen. Opnieuw een antwoord, nu dichterbij… Vlado vluchtte boos naar binnen en gooide de deur in het slot. Ik werd alleen maar meer opgewonden. Ik voelde me hoofdrolspeler in de mooiste natuurfilm die ik me kon voorstellen. Ik had contact met een wolf! We bleven samen nog een poosje huilen. Door de duisternis heb ik het dier helaas niet gezien.
Toen Vlado en ik de volgende ochtend op pad gingen vonden we een cadeau op het pad, pal voor onze hut: een stevige harige wolvendrol, kakelvers gedraaid.
Sindsdien ben ik regelmatig in wolvengebieden geweest: in Polen, in het oosten van Duitsland, in Noord-Amerika. Vaak pootafdrukken gezien, drollen gevonden, maar nooit meer een dier gehoord, laat staan gezien.
Maar nu het goede nieuws: de wolven komen eraan. Ze staan voor onze grens! Stel je eens voor: nog even en ik kan wolven horen huilen in mijn achtertuin, de Veluwe…
Dat dit geen sprookje is kan ik illustreren met enkele wolvenberichten:
- In 2011 werd in de Belgische Ardennen een wolf gefilmd.
- Rond die tijd knalde een jager vlak bij Keulen een wolf neer.
- Sinds 2013 is er in Duitsland een solitaire wolf die zich ophoudt in het grensgebied ter hoogte van Enschede. Afgelopen juni is dit dier vrijwel zeker gezien bij Ootmarsum.
Nog maar 200 km van onze grens
Onlangs interviewde ik wolvenkenner Hugh Jansman van onderzoeksinstituut Alterra voor een artikel over de wolf dat in het winternummer van magazine Nieuwe Veluwe verschijnt. Hij schat de kans groot dat binnen een jaar de volgende wolf ons land bezoekt. Jansman: ‘Op dit moment zitten op de Lüneburger Heide, op 200 kilometer van onze grens, al vijf roedels, allemaal met jongen. Jaarlijks komen er tenminste vijf maal vijf jonge dieren bij. Hiervan hoeft maar één dier route west te kiezen en de wolf zit in ons land. Het is niet meer de vraag óf ze hier komen, maar hoe snel.’ De onderzoeker is minder optimistisch over een definitieve vestiging van een familiegroep in ons land: voedsel zal volgens hem het probleem niet zijn, wel rasters, auto’s en illegale vervolging.
Van mij mogen deze prachtige dieren komen – dat snapt u.
Maar laten we de wolven, zodra ze de grens passeren, wel een kaartje meegeven hoe ze veilig de Veluwe kunnen bereiken.