Vogels huilen niet

Een wilde vogel in een mensenhand. Dat wringt, dat schuurt. De blauwe steriele handschoen maakt het nog erger. Hier klopt iets niet.

De eerste wilde vogels die ik in handen had zal ik nooit vergeten. De diertjes hebben het niet overleefd. De kluten, tureluurs en kemphaantjes waren zwaar verlamde botulisme-slachtoffers – opgeraapt in het wetland waar ik vaak vogels telde.
Je denkt een vogel te kennen – door je verrekijker heb je het dier al zo vaak begluurd. Maar in je hand is alles anders: het is nóg kleiner, nóg lichter, nóg fijner getekend, nóg kwetsbaarder dan je al dacht. En dat ga je de nek omdraaien. Knijp, een snelle draai en een stevige ruk. “Krak”, hoor je. Dat valt nog helemaal niet mee.

Dit verhaal gaat over zieke vogels die een meer hoopvolle behandeling kregen, in het Rotterdams vogelopvangcentrum Vogelklas Karel Schot. Vrijwilliger verzorger én fotografe Anjés Gesink maakte fascinerende vogelportretten van de patiënten. De foto’s bundelde zij in het opmerkelijke boek Vogels huilen niet – klein vogelleed in de grote stad. De paginagrote foto’s van de vogels gaan steeds samen met een nuchtere beschrijving van de geschiedenis van de patiënt, de zorg en de afloop (die lang niet altijd goed is).

De hoofdstukken in het boek geven een fraaie bloemlezing van de  bedreigingen waaraan stadsvogels blootstaan: ‘verstrikt en besmeurd’, ‘gebotst en gekneusd’, ‘jong en verweesd’, ‘gegrepen en gebeten’ en tenslotte ‘ziek en verzwakt’.
Ik weet dat in Rotterdam veel vreemde vogels leven, toch ben ik verrast door pestvogel, kerkuil, zwartkopmeeuw, havik,  dwergooruil, zeekoet en draaihals (mijn favoriet).

Al jaren heb ik niet meer zo’n bijzonder vogelboek gezien. De messcherpe studio-opnames tegen witte achtergrond halen alle afleiding uit het beeld. De portretten zijn geweldig: zelfs in hun kwetsbaarheid en afhankelijkheid zien de vogels er sterk en zelfbewust uit. Echte fotomodellen. En steeds weer die blauwe hand, die je eraan herinnert dat een mens dit dier verzorgt, maar ook vaak de oorzaak was van het ongeval.

Een gedachte over “Vogels huilen niet”

  1. Karel Schot… Ik heb vroeger in dat district gewerkt als bleu politiemeisje… En ik heb heel wat vogels afgeleverd in de “vogelbrievenbus” aan het hek tijdens nachtelijke uren.
    Een mooi systeem van hokjes met een eenmalig slot. Wie de nacht overleefde was de moeite waard gered te worden.
    Overigens paste die ene losgebroken en aangereden gans er niet in 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.