Natuurles in de natuur

Niet te houden zijn ze. Nauwelijks uit de auto vliegen ze over het hek en schieten als speelse kalveren het weidse natuurgebied in. Op hun stoere kaplaarzen stuiteren ze door het ruige gras van de uiterwaard. Ze negeren modderplas en koeienvlaai. Wie het eerst bij de groene keet is!

Expeditie LoevesteinBij de materiaalkeet van Staatsbosbeheer liggen de spullen voor de jonge natuuronderzoekers al klaar – overzichtelijk gegroepeerd per opdracht. Een stapel emmers voor de waterbouwers; vlindernetten, potjes en opbergdozen voor de beestjesvangers; schepnetten en platte bakken voor de waterbeestjesgroep; een krat verrekijkers voor de struinders; een grondboor voor de diepgravers. En dan ben ik vast nog zaken vergeten.

Expeditie LoevesteinDit klasje uit het dorp Bruchem (onder Zaltbommel) komt niet onvoorbereid. Al eerder gaf gids Roel Weterings (vrijwilliger) van Staatsbosbeheer een gastles in hun eigen klaslokaal. Hij vertelde de kinderen over de rijke natuur van dit uiterwaardgebied, over hoe rivieren functioneren. Over overstromingen en klimaatverandering. Over de brandrode runderen en konikpaarden.

En nu staan ze dan buiten, niet ver van Slot Loevestein. Klaar om zelf het gebied te verkennen. Na de korte instructie van Roel vormen zich drie groepjes, met steeds een Staatsbosbeheergids én een ouder of leraar. In grote haast verspreiden de groepjes zich over het terrein. Het is duidelijk dat de kinderen alles op alles zetten om alle opdrachten uit te kunnen voeren. Ze willen alles zien, alles beleven, alles doen.

Dat valt in de praktijk nog best tegen. Want zo’n grondboor laat zich niet zomaar diep in de vette klei duwen, dat is hard werken. En kleine beestjes vangen lijkt gemakkelijk met die grote netten. Maar waar hebben die verrekte beestjes zich verstopt? En als je dan met moeite een kever, spin of libel hebt gevangen, en deze onbeschadigd vanuit het net in het potje hebt weten te krijgen, dan moet je het diertje ook nog op naam zien te brengen met de determinatiekaart! De waterbouwers merken dat het nog helemaal niet zo eenvoudig is om op het Waalstrand een gelijkmatig stromend riviertje te maken.

Het is opvallend dat werkelijk alle kinderen actief meedoen. Soms zijn ze bijna tè gretig om de opdracht correct uit te voeren. Het zorgvuldig lezen van de instructie kost dan meer moeite dan het sjouwen van emmers water. Je ziet de kinderen stralen. Zeker als ze zojuist een mooie rode libel hebben gevangen. Of een dikke watertor. Vooral waterbeestjes vangen blijkt populair. In steeds dieper water zoeken de kinderen, naar nóg grotere exemplaren. En ze hebben al zoveel gevangen…

Ze geven volledig toe aan hun natuurlijke nieuwsgierigheid naar de wereld om hen heen, hebben nog geen last van door hun lijf gierende hormonen. Met tegenzin beëindigen ze hun laatste opdracht. “Toe nou meester, nog even…”

Platform Onderwijs 2032
Aan deze buitenles van de klas uit Bruchem moest ik denken toen ik onlangs op de radio voorzitter Paul Schnabel van Platform Onderwijs 2032 zijn plannen hoorde presenteren. Op de basisschool zou er veel meer aandacht moeten zijn voor computervaardigheden en Engels, zei hij.
Open deuren, zeg ik dan. Is dit nu visie, is dit vernieuwend?
Ik weet wat beters: verplichte buitenlessen over natuur, landschap en de omgeving waarin de kinderen leven.
Heb je daar school voor nodig? Ja natuurlijk, want hoe garandeer je anders dat álle kinderen met de natuur in contact komen!

Een gedachte over “Natuurles in de natuur”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.