Wad – verrassende film over ons belangrijkste natuurgebied

Een kaarsrechte horizon, daarboven lucht, eronder een uitgestrekte vlakte die afhankelijk van het getij uit water dan wel uit modderig zand bestaat. Je zou het waddenlandschap saai kunnen noemen.

Maar wie verder kijkt dan zijn neus lang is, ziet dat die ondiepe zee/moddervlakte boordevol leven zit. Het is de kraamkamer van de Noordzee. Niet toevallig komen miljoenen trekvogels hier jaarlijks bijtanken tijdens hun gevaarlijke reis tussen noord en zuid. En die lucht… Altijd in beweging en altijd weer anders dan je hem eerder zag.

De wolkenpartijen en het schitterende licht, ik kan er eindeloos naar blijven kijken. Net als naar de vogels die altijd wel ergens het wijde blikveld verfraaien. Met wat geduld en een verrekijker zie je ook steeds vaker zeehonden de horizon doorbreken.
Al decennia is het Waddengebied mijn favoriete natuurgebied: het is Nederland op zijn mooist en onze natuur op zijn wildst.

Voedselzoekende slobeenden op winters wad

Die ‘verliefdheid’ op het waddengebied, maakt dat ik met een mengeling van nieuwsgierigheid en argwaan naar de nieuwe film Wad van natuurfilmer Ruben Smit ben gaan kijken. Want natuurfilms van gebieden die mij dierbaar zijn vallen meestal tegen.

In deze film gelukkig geen sentimentele verhaallijnen rond aaibare dieren, maar in plaats daarvan veel aandacht voor de oerkrachten achter dit dynamische landschap.
De kijker wordt ondergedompeld in de getijdebeweging, weer en klimaat. Verrassend zijn de spectaculaire beelden van de voedselketen: van microscopische, fantastisch vormgegeven watermonsters tot bullebakken van geile grijze zeehondstieren. En steeds lijkt het alsof de camera- en geluidsmensen er op armlengte bij zaten.

Gewone en grijze zeehonden op zandplaat in Waddenzee

Het viel me op dat de camera’s niet stopten na zonsondergang. Vooral in schemering en nacht zijn bijzondere beelden gemaakt, zoals van een fonkelende branding en het noorderlicht. Ook bij het ruigste weer liet Smit zijn camera’s draaien. Zoals tijdens springvloed; bij een heftige onweersbui met veel neerslag; bij een plotselinge inval van koude poollucht, waarbij je de vogels voor je ogen zag bevriezen in het ijswater. Niet ten onrechte luidde de subtitel van de film: overleven op de grens van water en land.

Voor mij is Ruben Smit royaal geslaagd. Eén minpuntje: regelmatig sloeg de dramatiek in de muziek ver door. Waarom denken natuurfilmers toch altijd dat je pauken, strijkorkest en klagerige vrouwenstemmen moet toevoegen om de spanning voelbaar te maken? Hoezo is het natuurgeluid onder het beeld niet krachtig genoeg? Of de stilte?

Een gedachte over “Wad – verrassende film over ons belangrijkste natuurgebied”

  1. Mijnheer Bosbeeld, mooi verhaal over het Wad, ik heb al eens een voorproefje gehad zo’n 25 jaar geleden, maar daar nog nooit gelopen! En de film ga ik bekijken met dikke oordoppen in!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.