Schuin boven me zeilen romige wolken door het hemels blauw, als slagschepen tijdens een parade. De zwartkop achterin de tuin hervat zijn overdonderend concert – speelt met de akoestiek van steen en glas vanaf zijn vaste post in de taxus. Slim dier.
Met tegenzin draai ik mijn hoofd weg van het raam en concentreer me op de tekst voor me. Wat nauwelijks lukt.

Er zijn van die dagen dat het jeukt, dat ik een onbedaarlijke drang voel om naar buiten te gaan, langs rivieren te fietsen, over de
Veluwe te zwerven.
Ik heb vaak van die dagen – vooral nu, op het hoogtepunt van de
lente.

Wanneer het beukenbos feestelijk verpakt staat in knisperend groen crêpepapier, oranjetipjes pinksterbloemen kussen
en bloemige meidoornstruiken gonzen en zoemen van de honing.
Ik wil de zwarte stern zien vlinderen, laag over de plassen. Aan de oever zal vogelmelk onderhand al bloeien. En misschien gele lis,
koekoeksbloem, en vergeet-mij-nietje.
Ik heb de braamsluiper nog niet gehoord, evenmin de spotvogel en de grote karekiet. Ook voor het doffe gehoemp van de roerdomp moet ik nodig naar het rietmoeras voordat het al weer te laat is.

Maar vooral wil ik er bij zijn als de eerste gierzwaluwen terugkomen en uitdagend boven de oude stadswijken gieren. Ik wil ze persoonlijk verwelkomen – daar mag geen glas tussen zitten.
Zonder gierzwaluwen geen zomer.

Hoezo werk, hoezo kantoor? Morgen is er weer een dag.