En zo zitten er ineens vier vluchtelingen in mijn keuken, Koerden uit het noorden van Syrië.
Na wekenlang berichten in krant en op TV over mensenmassa’s die vanuit het Midden-Oosten naar Europa vluchten, voelt het onwerkelijk om het onderwerp van het wereldnieuws in mijn eigen huis te ontvangen. Grote praters zijn ze niet, ook lijken ze op hun hoede, maar tijdens de maaltijd breekt het ijs en komen de verhalen.

Fouad was boer bij Aleppo, niet ver van het door IS bezette gebied. Zijn vrouw en 6 kinderen wonen daar nog. Natuurlijk zou hij ze nog liever vandaag dan morgen naar Nederland halen. Grote zorgen heeft hij om zijn zoon van 23; zal het hem lukken uit het leger van Bashar al-Assad te blijven? Werken wil hij, zo snel mogelijk.

De speelse Mousa is met zijn 20 jaar de benjamin. Techniek wil hij studeren, zijn hobby is breakdance. Hij heeft geen vrouw, geen kinderen – dat vindt hij in zijn situatie wel zo gemakkelijk. Hij toont een kort filmpje waarop hij in een overvol rubberbootje op zee dobbert. Ruim 1200 euro koste de enkele reis… Gelukkig is hij nu hier. ‘Familie’ noemt hij ons. O, wat zou hij graag studeren in plaats van wachten, eten, slapen en uit verveling urenlang met zijn mobieltje spelen…

De voetbalgekke Ibrahim heeft heel bewust voor Nederland gekozen, vanwege de vrijheid en democratie. Volgens hem is hier geen racisme. Heel anders dan in Syrië, waar Koerden op alle mogelijke manieren onderdrukt worden. De ict-er voelt zich in ons gastvrije land al behoorlijk thuis.

Moustafah, is de stilste van het kwartet – niet alleen omdat hij weinig Engels spreekt. Vaak lijkt de tuinder in gedachten verzonken. Denkt hij aan zijn vrouw en zijn jonge kinderen die hij in Istanboel moest achterlaten?
Hij laat een vrolijk filmpje zien dat hij afgelopen winter van ze maakte: zijn vrouw, met de baby op de arm, kijkt naar de 2 andere kinderen die sneeuwballen gooien. Ik leer dat het leven van deze Koerdische familie in Turkije helemaal geen pretje is: er is geen enkele ondersteuning, zelfs zijn dochtertje van 8 moet hard werken voor de kost: in de textielindustrie verdient zij 80 dollar in de maand, bij werkdagen van 12 uur. Pure uitbuiting. Maar veel keus hebben ze niet.

Van religie moeten ze weinig hebben. Gelukkig mag dat hier in Nederland. Nee, dit zijn geen strenge moslimmannen, het biertje of glaasje whisky laten ze zich vanavond goed smaken.

Deze mannen zijn op drift geslagen door de vreselijke burgeroorlog in hun land. Veel minder bekend is dat klimaatverandering, met als gevolg economische en sociale ontwrichting, de katalysator was van de geweldsspiraal in Syrië. Want het geweld begon direct na de lange periode van uitzonderlijke droogtes (2006 – 2011). De misoogsten verdreven boerenfamilies van het platteland. Ruim een miljoen mensen trok naar de steden, waar zij werk hoopten te vinden, dat er niet was…

Op deze kaart kan je zien dat veel meer landen last hebben van toenemende  droogte.

(Klik op kaart voor vergroting)

Klimaatvluchtelingen –  we kunnen er maar beter aan wennen.