Een opvatting

Nee, trots ben ik niet op mijn bijdrage aan deze discussie. Meestal lukt het me beter om me te beheersen, zelfs al slaat de stoom uit mijn oren. Maar deze dame…

De ochtend begon zo mooi, met een zonovergoten wandeling in de Arnhemse stadsparken Sonsbeek en Zypendaal. Het voorjaar was definitief losgebarsten: bloemen, de eerste vlindertjes, het ritselde van het frisse blad, zelfs de beuken ontvouwden hun groene zonnepanelen. En overal zingende zwartkoppen, tjiftjaffen, vinken, en ganzenpullen bij de vleet. De reigerpubers hoog op de nesten bleken al bijna even groot als hun ouders.

Bewonderend keken metgezel A. en ik uit over een zeiknat moerassig grasland bij de bron van de beek. Sinds de parkbeheerder deze weide jaarlijks maait en verschaalt, verschijnen er steeds meer bijzondere planten, zelfs wilde orchideeën! Wij constateerden dat we dit jaar alweer méér bloeiende dotterbloemen zagen dan het handjevol planten daarvoor.

Nauwelijks waren we verder gelopen of we hoorden opgewonden stemmen achter ons. Een jonge vrouw, dochtertje en hond banjerden enthousiast in het zompige moerasje.
Ma stopte al snel, want haar mooie schoentjes werden wel erg nat. Zo niet de gelaarsde dochter, die haar oog op de dotterbloemen had laten vallen. Met een boeketje van die grote goudgele bloemen wilde ze wel thuiskomen, daar konden geen honderd madeliefjes tegenop.

Het vriendelijk verzoek van A. aan het meisje om toch alsjeblieft die mooie bloemen te laten staan had geen enkel effect. Ik richtte me daarom tot de moeder.“Waarom plukken?”, vroeg ik haar. Ze zag eruit als een weldenkend beschaafd mens, daarom gebruikte ik argumenten als: kwetsbare natuur, zeldzame en beschermde plant.
Ze glimlachte lief naar me.

Ik voelde dat we niet op dezelfde golflengte zaten. Toen wierp ik haar voor de voeten:  “Je kan het toch niet maken om bijzondere planten te slopen en de bloemen mee naar huis te nemen – die daar snel verpieteren – terwijl er hier duizenden mensen van genieten?”

“Dat is een opvatting”, reageerde ze parmantig. Ze straalde tegelijkertijd uit dat zij aanhanger was van totaal andere opvattingen. Even  was ik met stomheid geslagen. Was het arrogantie, egoïsme of gewoon domheid?

“Heeft u wel eens van opvoeden gehoord?”, vroeg ik. Nu was de beer los. Die eerder zo vriendelijke ogen spogen vuur. Ze maakte me voor van alles vuil, verwenste me met vrouwelijke lichaamsopeningen en wat al niet meer.

En het dochtertje plukte door.

Terugkijkend weet ik wel zeker dat het daar bij het bloemrijk graslandje geen verheffend tafereel is geweest. En zeker niet educatief verantwoord. Nee, als dit speelse meisje per ongeluk nog eens in de veldbiologie verzeild raakt is het niet door mij.

2 gedachten over “Een opvatting”

  1. Was het niet mogelijk een heel klein duwtje in de goede richting te geven? Jouw opvatting over natuurbarbaren.
    Leuk voor de zondagse kleding.

    1. Tja, achteraf is het gemakkelijk praten. Natuurlijk waren er vele, en betere, alternatieven mogelijk om dit gesprek te voeren. Maar vindt eerst maar eens de passende golflengte…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.