Vanuit huis zie ik een merelman naar beneden storten in mijn tuin.  Plof! Bovenop de tros felrode vruchten van de vuurdoorn hervindt de lijster zijn balans en kijkt om zich heen – totdat hij mij ontdekt, achter het raam, op nog geen twee meter afstand. Consternatie.
Met veel kabaal vliegt het geschrokken dier uit beeld.

Dit was kort en krachtig, maar onmiskenbaar een vogel. Een mooi moment om mijn tuinvogeltelling te starten. Want veel beter zal het op deze druilerige en winderige zondag niet worden, verwacht ik. Gedurende de komende dertig minuten staan mijn ogen en oren op scherp, om geen veertje of piepje te missen.

De grote, nieuwe ramen maken mijn keuken tot een perfecte observatieruimte, dacht ik. Want zo goed heb ik de tuin van hieruit nog nooit overzien. Maar nu ontdek ik een euvel: met het isolerende glas blijven ook de vogelgeluiden buiten. Daarom sta ik een minuut later – met jas en muts – toch in de natte kou. Niets te vroeg. Want ergens diep in de taxus begint een roodborst zacht te prevelen. Die had ik vanuit de warme keuken ongetwijfeld gemist.

Natuurlijk hoop ik op nog meer vogelsoorten. Maar hoge verwachtingen heb ik niet: met dit hondenweer houden vogels zich liever gedeisd. Bovendien is het in mijn tuin met vogels al maanden ongezond rustig. Nog maar zelden komen gaai, heggemus, vink of winterkoning buurten. Ja, kool- en pimpelmees, die komen soms nog wel langs.

Na exact een half uur tellen is mijn score – 1 roodborst + 1 merel – niet om over naar huis te schrijven. Maar helaas wel passend bij de realiteit. Waar zijn al die vogels die ik vroeger gewend was gebleven? Is het misschien de kat van de buren..?

Als ik ’s avonds op internet de score van de overbuurman zie, lach ik als een boer met kiespijn. Wel dertien vogelsoorten telde hij. Ik ben maar half verbaasd. Ik was het even vergeten: als vogelfotograaf lokt buurman al jaren met veel lekkers en succes vogels voor zijn lens in zijn kleine, weinig groene tuintje